Wybielanie cieszyn ze strachem myśli o konieczności zobaczenia się ze stomatologiem, a kiedy przychodzi co do czego najchętniej byśmy gdzieś uciekli. Skąd taka obawa przed wizytą u dentysty? Powodów jest kilka, jednak najważniejszy z nich jest taki, że jeśli już decydujemy się na wizytę to z czystej konieczności – bo coś jest nie tak i boli. Zrozumiałe jest zatem, że będzie się to wiązać z nieprzyjemnymi zabiegami, takimi jak na przykład leczenie kanałowe czy wyrwanie zęba. Boimy się także tego, co powie dentysta na temat kondycji naszego uzębienia.
Czy stomatolog i dentysta to synonimy?
Wielu ludzi nie zdaje sobie sprawy, że stomatolog i dentysta to tak naprawdę współcześnie są synonimy. Nie ma w tym nic dziwnego, skoro obie te nazwy są połączone z tą samą dziedziną medycyny. Jednak, co ciekawe, kiedyś w Polsce istniało rozróżnienie między stomatologiem, a dentystą. Ta różnica w nazewnictwie tych dwóch profesji polegała na tym, że mianem dentysty określało się tylko specjalistę zajmującego się leczeniem i profilaktyką zębów, natomiast nazwa stomatolog była zarezerwowana dla lekarza zajmującego się również schorzeniami jamy ustnej, błony śluzowej czy stawu żuchwowego. Od kilkunastu lat różnica między dentystą, a stomatologiem nie występuje, obecnie po ukończeniu odpowiednich studiów otrzymuje się dyplom lekarza dentysty.
Jak dochodzi do próchnicy?
Próchnica – coraz częstsza przypadłość ludzi, zwłaszcza wśród dzieci i młodzieży, jest zmorą wielu stomatologów. Czym jednak naprawdę jest próchnica i w jaki sposób powstaje? Jest to bakteryjna choroba zakaźna atakująca tkanki twarde zęba. Jest powodowana działaniem kwasów wytworzonych przez bakterie w płytce nazębnej podczas metabolizmu cukrów. Innymi słowy im więcej cukrów przyjmujemy tym gorzej dla naszych zębów. Można wyróżnić cztery główne czynniki przyczyniające się do powstawania próchnicy – bakterie, cukry, podatność zębów oraz czas. Jednak nawet jeśli wszystkie cztery będą miały miejsce, nie oznacza to wcale, że próchnica się pojawi. Podatność zębów na próchnicę jest cechą indywidualną, wynikającą zarówno z genetyki, jak i z otoczenia, w którym ktoś dorastał.